Sonntag, 26. Juli 2015

Der Fischer und seine Frau: reloaded und "op Platt"

Hallo liebe Freunde des gepflegten Nonsense, 
dieser Text ist den schleswig-holsteinischen Milchviehbauern, Ex-Milchviehbauern und vor allem allen Mais-Monokulturen gewidmet.
Ähnlichkeiten mit real existierenden Personen sind rein zufällig ;-)


De Bur und sien Fruu oder ok: Ode anne Plattfisch

Datt waeer eenmol vor gor nicht all to lange Tied een Bur, de leevte mit sein Fruu in een ole Buurnhus jüst achtern Diek int schöne Königriek Nordfriesland.
De beiden harrn mit Keu und de Melkveehwirtschaft een gode Utkomen.
De Buursfru kümmerte sik um de grote Hoff und eer Mann sik um dat leeve Veeh. Um de Buurnhoff rum weer bloots flache Marschland und man kunn morgens all sehen, wer nummeras to Kaffee kamen dee.
Datt eenzige, watt een beeten störte, weer datt frohe Opstohen jeden Morgen, weil datt Veeh nunmol keen Wuchenende kennt und jümmers melkt warn will.
Datt funn vör allem sein Fruu nich good, de een utmokte Langschläferin weer.
Jeden Morgn jammerte se, op datt Veeh nich noch een beeten töven kunn, und so keem datt öfters vör, datt de Buur sein Keu alleen melken musste.
Doch datt mokte em nichts wieter ut, solang he man sien Bedrief harr und nich so veel mit anner Lüüt schnacken musste. So keem datt uk dann und wann vör, datt he sik mit sin Keu ünnerholen dee.
Man gut, datt krich mien Olsch nich mit“, seggt he een Morgn to siin leevste Koh. „De würd mi de Tüünkrom schon utdrieven, dor kannst di seeker ween, denn giv datt weller dree Wuchen keen Koken to de Nummeraskaffee. Avers watt schall ik maken, mit jem Tiern kann ich jümmers noch am besten schnacken, jemm wellerspreeken mi wenigstens nich ständig.

So gung datt Johre und Johre gut, de Buursfru harr ehr Hoff und de Buhr siin Tiern.
Doch denn geev datt op eenmol veel to wenig Geld för de Liter Melk und de Buur wuss bald nich mehr, wie he und siin Frau noch dorvon leven schullen. Oft klogt he in disse Tiet de Tiern siin Leed, doch de kunnen em uk nich helpen.
Se muuhten jümmers nur und irgendwann weer de Buur Leed dor op, jümmers mit siin Keu to schnacken.


So gung he övern Diek anne Nordsee und fangt an, de Diekschopp und de Wattwürmers to vertellen, watt emm so to Harten geiht. Doch de Schoop sind noch immer beleidigt, weil se jüst schoren worn sind und lopen gau oppe annere Siet vunne Diek.
De Wattwürmer sind ook beschäftigt, also bliff de Buur nix anneres över, als mit de Schlick to schnacken. Datt Water is nämlich jüss ook nich door.
Plötzlich, mittenmang siin Lamenteern, door hört he een deepe Stimm:
Laat datt Jammern no, Melkveehbuur, ik kann di helpen!“
De Bur verjogt sik bannig und frogt sik, op he opletzt een Köm too veel hatt und sik datt Gehirn wechsoopen hatt.
Doch denn fallt em in, datt he schon länger keen Penning mehr för Kööm över hett und siin Nohwer em uk nix mehr geven deit. Also is he stocknüchtern.
Und he hört immer noch düsse Stimm:
Nu stell di nich so an du Tünkopp, noch nie mit een verzauberte Prinz schnackt?
Ik bün Maximilian vun Rungholt, bün aver vun een böse Bardame verzaubert worn, weil ik nümmers nie de Schnaps betohlen kunn. Deswegen bün ik nu een Plattfisch.
Und würklich, jetzt, wo he datt so seggen dee, kunn de Buur uk twee Oogen erkennen, de ut de Schlick kieken.
Oh, leeve Prinz, datt weer bannig kommodig, wenn du mi helpen kunnst. Mien Olsch stich mie op Dak, weil datt Melkveeh nix mehr inbringen deit.“
Datt is keen Problem, datt kann ich ännern. Go man no Huus, wenn du ankummst is allens anners.“
De Buur weer froh, bedankte sik bi de Plattfisch und gung no Huus.
As he door ankeem, truhte he sein Oogen nich.
Vört Huus weer een riesige Melkpfütze und siin Fruu stunn dorneben.
Menschenskinners, watt schall denn datt, Streik vunne Melkbuurn, also wirklich.“
Se stützte de Hände inne Hüften und stierte de Buur an.
So harr he sik dat seeker nich vörstellt.
Ik weet doch uk nich, watt hier los is“, segg he vertwiefelt.
Avers loot mi mol eben watt regeln, ik bün glieks weller door.“
Füünsch as he weer gung he torrüch anne Diek, und prohlt no de Fisch.
Watt is denn nu schon wedder?“; kummt datt genervt utte Schlick.
Du hest dor een beeten watt inne falsche Hals kreegen, mien holde Prinz“, seggt de Buur.
Ik wull höhre Melkpriese und nich de ganzen Schiet op mien Hoffplatz!“
De Schlick blubbert untofreeden und schließlich meent de Fisch, door weer wohl irgendwatt scheef loopen.
Gah man no Huus, nu schull datt beeter ween“, segg he opletzt und de Buur deit watt em seggt wor.
Tohuus sitt siin Fruu nu inmitten vun Maisfelder und neben siin Huus steiht een groote Biogasanlog.
Vörsichtig schlik he sik an siin Fruu ran.
Na mien Söten, is nu beeter?“, frogt he.
Nojo“, mokt siin Fruu. „Datt warn wie noch sehen. Avers beeter als vörher op jeden Fall.“
De Buur wischt sik de Schweet vunne Stirn und sett sik op siin Trecker, um siin Länderien to bekieken. De Trecker verschwinnt fast vollständig twischen de Maisplanten und no kotte Tied kann he sein Fruu all nich mehr sehen. Ok nich so schlecht find he.
So geiht nu een beeten Tied int platte Land mit de hohe Mais und de Buur gewöhnt sik an sein nüe Opgov. Statt mit de Keu schnackt he nu mit de Mais.
De Biogasanlog löppt good und he verdeent gode Geld dormit. Sien Fruu jammert nich mehr so veel und he krich ok jeden Dach Koken to Kaffee.
Doch no datt erste Mol Silo afdeken findt siin Fruu de Maiswirtschaft gor nicht mehr so good.
Und dat erste Mol doröver schimpen deit se, als eer een kapitale Ratte entgegen jumpt, as se een Reifen op de Siloplone schmieten will.
Dor is datt mit de harmonische Maiswirtschaft avers in Dutt, Jung ik segg di datt!
Se jogt de Buur mitte Missgobel rut anne Diek und he sitt wedder door, tövt op Ebbe und prohlt opletzt wedder no de Plattfisch. Und he krich Antwort.
Watt is denn nu schon wedder?“, will de Fisch weeten.
De Buur erklärt em de Sook und de Fisch meent nur: „Gah man no Huus, dien Fruu hett nu, watt se verdeent.“
De Buur atmet dörch und geiht no Huus.
Door is allens wie immer, de Mais is hoch, datt Biogas gärt munter vör sik henn, blots siin Fruu is nich door.
Denn de is all langs in Dithmarschen, mittenmang de Kohlköppe und kann wedder sehen, wer nummeras to Kaffee komen deit.
So kann dat gohn mit de Landwirtschaft, dor mutt man wohl nochmol bi.

© Jacqueline Lindemeyer



Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen